Ani dziwka, ani swieta.

"Nazbierało się.
Nabrzmiało.
Rozwalało,
rozdzierało każdą komórkę
mojego ciała,
każdy nerw.
Obierało oddech.

I pomyślałam - zadzwonię.
Wygarnę mu całą złość
na te dni bez niego.
Wykrzyczę niezgodę na oskarżenia
o niemiłość.
Wyrwę z siebie gniew.
I głupią, sponiewieraną dumę kobiecą,
która szarpie wnętrzności krzykiem
"jak mogłeś?!"
I w twarz mu rzucę tą gorycz,
że można dotykać tak czule, że całować
można tak zachłannie.
I szeptać do świtu.
I, że narysować, stworzyć,
zbudować można galaktykę,
ocean czułości, bliskości tak
niemożliwej,
że drżysz cała kiedy on wreszcie zamyka
cię w ramionach.

I, że potem można tak wyjść bez słowa.
Po cichu.
Z życia i z serca.
Tak się wychodzi tylko od dziwki.
Ostrożnie, żeby nie trzasnęły drzwi,
żeby nie zaskrzypiała podłoga.

I kiedy już wymieszały się gniew,
łzy i smak naszych chwil, poczułam
jak coś podchodzi mi do gardła.
Jak rośnie, pęcznieje i nie pozwala
złapać oddechu.
Uklęknęłam w łazience na kafelkach
zimnych jak twoje słowa.
Wsunęłam dwa palce w usta.
I zwymiotowałam.
Całą cholerną czułość.
I pieprzoną tęsknotę.
Wystarczy.
Dosyć żebrania o miłość.
Przecież połamałeś mnie do kości
swoją obojętnością.
Moje ciało zawsze będzie ten
ból pamiętać.

Ciebie już żadna tak niepokocha.
Ani dziwka.
Ani święta"

No ordinary love..

Dotknij mnie,
rozpal moją skórę..
Chce spłonąć..
Obezwładnij moje
szare komórki,
każ mi się wyłączyć..
Spraw bym zatraciła
się w Twoich ramionach..
Niech Twoje usta miażdżą
moje..
Raz jeszcze wpleć swoją
dłoń w moją, gdy będziesz
mnie posiadał..
Gdy będę się roztapiać,
rozpadać, rozklejać i
rozlewać...
Dotknij mnie...